Niets is onmogelijk.
Dat was mijn gedachte toen ik aan triathlon begon. Sporten heb ik altijd met veel plezier gedaan maar miste de uitdaging. De vele verhalen over het trainen, de wedstrijden en de overwinningen, ik vond ze allemaal even mooi. Dat ga ik ook doen. Mijn sport naar de next level brengen, mijn nieuwe uitdaging.
Een half jaar trainen leek me redelijk om een 1/4 triathlon te doen (1km zwemmen, 40km fietsen, 10km lopen). Ik heb getraind naar eer en geweten. Leerde zwemmen zodat ik minstens 1,5km borstcrawl achter elkaar kon, ben buiten op de racefiets kilometers gaan maken en begon opnieuw met hardlopen. Alles liep goed behalve het hardlopen. Meteen aan het begin te hard gegaan en liep een knieblessure op. Van alles gedaan: rust, fysio, op de loopband, krachttraining en uiteindelijk naar de sportarts. Ik moest rustig aan opbouwen maar mijn eerste triathlon wedstrijd kwam er aan, 26 juni Triathlon Gendt. Dus toch doorgegaan met lopen, misschien wel tegen beter weten in... Om een eerste triathlon te doen is Gendt fantastisch. Veel publiek, enthousiasme en aanmoedigingen. Volop genieten dat stond voorop!
zondag 28 augustus 2011
zondag 21 augustus 2011
Brief aan premier Rutte
Geachte heer Rutte,
Ik heb een briljant idee. We gaan graven!
En niet zomaar ergens, nee, onder ons land. Plek zat. We liggen toch al bijna gelijk aan zeeniveau dus hoe ver kan het zijn. Zonder gekheid, we leggen kilometers tunnel aan en laten eens zo veel metro's rijden. Ik zie hier markt in, big business! De aanleg levert enorme werkgelegenheid op en geeft onze ingezakte economie een flinke boost (wellicht dat de Grieken een handje kunnen helpen). Geen gechagrijn meer over files en tijdverlies. Het enige waar we dan nog over klagen kunnen is het weer (en ik weet dat u daar echt niets aan kunt doen). We creëren een ondergronds Nederland met eettentjes, muziek en een plek waar het altijd droog is. Alom gezelligheid. Dit is de oplossing van al uw 'sneerlandse uitdagingen. Dat kan niet anders, dit is briljant. U gaat hier gegarandeerd hoge ogen mee scoren. En ik vind het helemaal niet erg als u met de eer gaat strijken.
Bel gerust als nog wat te vragen heeft.
Met vriendelijk groet,
Marloes
Ik heb een briljant idee. We gaan graven!
En niet zomaar ergens, nee, onder ons land. Plek zat. We liggen toch al bijna gelijk aan zeeniveau dus hoe ver kan het zijn. Zonder gekheid, we leggen kilometers tunnel aan en laten eens zo veel metro's rijden. Ik zie hier markt in, big business! De aanleg levert enorme werkgelegenheid op en geeft onze ingezakte economie een flinke boost (wellicht dat de Grieken een handje kunnen helpen). Geen gechagrijn meer over files en tijdverlies. Het enige waar we dan nog over klagen kunnen is het weer (en ik weet dat u daar echt niets aan kunt doen). We creëren een ondergronds Nederland met eettentjes, muziek en een plek waar het altijd droog is. Alom gezelligheid. Dit is de oplossing van al uw 'sneerlandse uitdagingen. Dat kan niet anders, dit is briljant. U gaat hier gegarandeerd hoge ogen mee scoren. En ik vind het helemaal niet erg als u met de eer gaat strijken.
Bel gerust als nog wat te vragen heeft.
Met vriendelijk groet,
Marloes
Faa-low mie pliezzze!
Een gids is altijd te herkennen. Ze hebben of een paraplu, of een vlaggetje of het al even bekende bordje bij zich. Sierlijk houden ze het omhoog en een meute fotograferende volgzame types loopt er achter aan.
Deze kleine, iets te ronde Amerikaanse was geen uitzondering. Argeloos stond ik een crèpe met nutella te verorberen en hoorde haar aan. Het was nog interessant ook. Zo kwam ik er in korte tijd achter dat in 'mijn buurtje' (lees: mijn hotelletje) een aantal pandjes grote ramen heeft zodat de vroegere schilders, na hun roes uitgeslapen te hebben, nog licht genoeg hadden om te schilderen. Waar de studio van Picasso was en waar het oudste cafétje van Montmartre ligt. Toch best handig zo'n herkenbare gids die aan een stuk alle feitjes op ratelt... (en dan te bedenken dat ik in een ver verleden het toerisme in wilde...)
Deze kleine, iets te ronde Amerikaanse was geen uitzondering. Argeloos stond ik een crèpe met nutella te verorberen en hoorde haar aan. Het was nog interessant ook. Zo kwam ik er in korte tijd achter dat in 'mijn buurtje' (lees: mijn hotelletje) een aantal pandjes grote ramen heeft zodat de vroegere schilders, na hun roes uitgeslapen te hebben, nog licht genoeg hadden om te schilderen. Waar de studio van Picasso was en waar het oudste cafétje van Montmartre ligt. Toch best handig zo'n herkenbare gids die aan een stuk alle feitjes op ratelt... (en dan te bedenken dat ik in een ver verleden het toerisme in wilde...)
Lichtstad tussen de heuvels - Paris!
Als ik omhoog kijk zie ik bewolking al is het nog altijd warm. Gehaast lopen er wat mensen langs mij heen die ook net de metro uitkomen, de trap op. Verschillende straten komen uit op dit punt, een klein pleintje met een ouderwetse draaimolen. De hoge herenhuizen met de geraniums aan de Franse balkonnetjes maken een gezellige indruk. Montmartre is net een dorp in een stad. Levendig maar niet overdreven druk. Als ik richting mijn hotel loop kom ik heel wat terrasjes tegen en bedenk me dat ik me hier uitstekend ga vermaken.
De Sacre Coeur ligt op loop afstand dus dat is mijn eerste doel. Ik kom langs de Place du Tertre, waar alle kunstenaars zitten. Nou ja... sommige zijn kunstenaar en maken ook echte mooie schilderijen, de rest staat daar om zo snel mogelijk wat centen te verdienen met zo'n maffe karikatuur. Het is druk, heel druk... voor mij te veel mensen die allemaal een kant op willen... ik loop dus maar snel door en ga op het gras zitten bij de trappen van de Sacre Coeur. Het is helder dus ik kan ver over de stad kijken, super mooi!
Echt de moeite waard is Quartier Latin, een stukje oud-Parijs. De straatjes zijn wat smaller, er is veel bedrijvigheid met in ieder te bedenken hoekje een winkeltje, café of restaurant. Bij het Palais de Luxembourg ligt een prachtige tuin om doorheen te wandelen, het Pantheon is uniek van haar eigen. En de Arènes de Lutèc (Romeinse arena)? Nee, dat was niks aan. Langs de Seine staan nog altijd de stalletjes met veel te oude boeken en prents. Het uitzicht op de Notre Dame blijft iets magisch hebben. Na al dat wandelen werd het hoog tijd voor een wijntje (en wat te eten natuurlijk).
Oké, een museum bezoek staat niet bij iedereen hoog op het lijstje. Maar echt, het Louvre, daar moet je geweest zijn. Alle grote meesterschilders hangen er: Vermeer, Bosschaert, Rubens, van Halst, Picasso en natuurlijk Rembrandt. Dit keer ben ik eens met zo'n audio apparaatje gaan lopen en er ging een wereld voor me open! Ik heb minuten lang naar een klein schilderijtje van Bosschaert (nooit eerder van gehoord) staan kijken. In eerste instantie gewoon wat bloemen in een vaas. Maar hoe langer ik keek en ze vertelde waar ik naar moest kijken, zag ik een lieveheersbeestje, opvallende kleurschakeringen en lichtinval. Zo ben ik vol bewondering door het museum gelopen en bedacht me dat iedereen dit eens moest doen. Het kan niet anders dan dat je een museum bezoekje veel leuker gaat vinden!
Rustig in een park zitten, koffie drinken en mensen kijken. Hoe langer ik zit, hoe meer ik zie. En door de stad wandelen geeft me het gevoel de stad echt te beleven. Ik kijk nog een laatste keer uit over de stad en bedenk dat ik blij ben dat ik weer naar deze stad gekomen ben. Heerlijk!
De Sacre Coeur ligt op loop afstand dus dat is mijn eerste doel. Ik kom langs de Place du Tertre, waar alle kunstenaars zitten. Nou ja... sommige zijn kunstenaar en maken ook echte mooie schilderijen, de rest staat daar om zo snel mogelijk wat centen te verdienen met zo'n maffe karikatuur. Het is druk, heel druk... voor mij te veel mensen die allemaal een kant op willen... ik loop dus maar snel door en ga op het gras zitten bij de trappen van de Sacre Coeur. Het is helder dus ik kan ver over de stad kijken, super mooi!
Echt de moeite waard is Quartier Latin, een stukje oud-Parijs. De straatjes zijn wat smaller, er is veel bedrijvigheid met in ieder te bedenken hoekje een winkeltje, café of restaurant. Bij het Palais de Luxembourg ligt een prachtige tuin om doorheen te wandelen, het Pantheon is uniek van haar eigen. En de Arènes de Lutèc (Romeinse arena)? Nee, dat was niks aan. Langs de Seine staan nog altijd de stalletjes met veel te oude boeken en prents. Het uitzicht op de Notre Dame blijft iets magisch hebben. Na al dat wandelen werd het hoog tijd voor een wijntje (en wat te eten natuurlijk).
Oké, een museum bezoek staat niet bij iedereen hoog op het lijstje. Maar echt, het Louvre, daar moet je geweest zijn. Alle grote meesterschilders hangen er: Vermeer, Bosschaert, Rubens, van Halst, Picasso en natuurlijk Rembrandt. Dit keer ben ik eens met zo'n audio apparaatje gaan lopen en er ging een wereld voor me open! Ik heb minuten lang naar een klein schilderijtje van Bosschaert (nooit eerder van gehoord) staan kijken. In eerste instantie gewoon wat bloemen in een vaas. Maar hoe langer ik keek en ze vertelde waar ik naar moest kijken, zag ik een lieveheersbeestje, opvallende kleurschakeringen en lichtinval. Zo ben ik vol bewondering door het museum gelopen en bedacht me dat iedereen dit eens moest doen. Het kan niet anders dan dat je een museum bezoekje veel leuker gaat vinden!
Rustig in een park zitten, koffie drinken en mensen kijken. Hoe langer ik zit, hoe meer ik zie. En door de stad wandelen geeft me het gevoel de stad echt te beleven. Ik kijk nog een laatste keer uit over de stad en bedenk dat ik blij ben dat ik weer naar deze stad gekomen ben. Heerlijk!
zondag 14 augustus 2011
Mijn vrijheid
Daar staat 'ie. Ik zie 'm in de verte. Groots en robuust. Hij torent boven alles en iedereen uit. Krachtig en rustig tegelijk. De grote koepel en hoge ramen. Steekt schitterend af tegen het felle zonlicht. De Sacre Coeur.
Ik ben 13. Voor het eerst in Parijs. Brocante gebouwen, eindeloze straten en statige huizen. Zelfs de lantarenpalen vind ik mooi. Alle bekende bezienswaardigheden hebben we gezien. Ik vond ze allemaal even imposant. En daar, op dat moment, toen ik 13 was, ontstond mijn beeld. Van mijn ultieme gevoel van vrijheid.
In mijn eentje loop ik rustig door de straatjes van Parijs. Kijk naar de mensen om me heen, voel een briesje door mijn lange blonde haren. Mijn jurk wappert in de wind. Zon in mijn gezicht. Ik neem de gebouwen in me op en onthoud ieder detail. Ik heb de tijd...
Het wordt tijd dat ik dit werkelijkheid laat worden.
Ik ben 13. Voor het eerst in Parijs. Brocante gebouwen, eindeloze straten en statige huizen. Zelfs de lantarenpalen vind ik mooi. Alle bekende bezienswaardigheden hebben we gezien. Ik vond ze allemaal even imposant. En daar, op dat moment, toen ik 13 was, ontstond mijn beeld. Van mijn ultieme gevoel van vrijheid.
In mijn eentje loop ik rustig door de straatjes van Parijs. Kijk naar de mensen om me heen, voel een briesje door mijn lange blonde haren. Mijn jurk wappert in de wind. Zon in mijn gezicht. Ik neem de gebouwen in me op en onthoud ieder detail. Ik heb de tijd...
Het wordt tijd dat ik dit werkelijkheid laat worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)