Een gids is altijd te herkennen. Ze hebben of een paraplu, of een vlaggetje of het al even bekende bordje bij zich. Sierlijk houden ze het omhoog en een meute fotograferende volgzame types loopt er achter aan.
Deze kleine, iets te ronde Amerikaanse was geen uitzondering. Argeloos stond ik een crèpe met nutella te verorberen en hoorde haar aan. Het was nog interessant ook. Zo kwam ik er in korte tijd achter dat in 'mijn buurtje' (lees: mijn hotelletje) een aantal pandjes grote ramen heeft zodat de vroegere schilders, na hun roes uitgeslapen te hebben, nog licht genoeg hadden om te schilderen. Waar de studio van Picasso was en waar het oudste cafétje van Montmartre ligt. Toch best handig zo'n herkenbare gids die aan een stuk alle feitjes op ratelt... (en dan te bedenken dat ik in een ver verleden het toerisme in wilde...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten