Over relativeren en stresskippengedrag

Een paar weken geleden, en ik had net weer een zware training achter de rug. Ik lig languit op de bank. En ik ben zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat ik me beroerd voelde. Ik ben er niet klaar voor. Niet klaar voor de 'halve van Almere'. Die gedachte bleef door me heen gaan. Ik had de tv aan en keer naar het WK Judo. Henk Grol komt de mat op en hinkt een beetje. De commentator vertelt dat hij geen goud of zilver meer halen kan. Hij gaat strijden voor brons. Dat was niet waarvoor hij gekomen was. Zijn rechterbeen sleurt hij achter zich aan, het is dit of niks. Die verbeten kop en de vastberadenheid zorgen er voor dat ik aan de beeldbuis vastgeplakt zit. Kom op Henk, pak 'm. Hij vecht, straalt zelfvertrouwen uit en gaat door. Hij verliest. Zijn mentaliteit inspireert mij en wordt versterkt door het commentaar wat gegeven wordt: uiteindelijk gaat het er om dat je op jezelf vertrouwt en op de trainingen die je gedaan hebt.

En dat was. Dat was de knop die omging in mijn hoofd. Ineens realiseerde ik me dat ik wel degelijk klaar was voor Almere. Drie jaar lang heb ik samen met coach Lars gewerkt aan mijn uithoudingsvermogen en belastbaarheid. Het waren bewogen jaren en zeker niet mijn allerbeste. Veel veranderingen op werkvlak, gezondheid en een langdurige knieblessure brachten mij uit balans. Elke keer viel ik terug en moest ik mezelf herpakken. Elke keer zei Lars, heb geduld want je kunt dit. Kleine stapjes vooruit. Dat engelengeduld, daar ben ik 'm dankbaar voor. Het is iets wat ik totaal niet heb, en dan ook echt niet. Hij gaf me schema's die die kleine stapjes weerspiegelde, en uitleg gaven over mijn opbouw. Ik werd steeds een beetje sterker. Ik viel soms terug maar zette ook twee stappen vooruit. Ik ging uiteindelijk van nog geen kilometer lopen naar de halve marathon, en van één uurtje fietsen naar vier uur met twee vingers in mijn neus.

Vandaag had ik Lars nog even aan de lijn. Nog even een laatste keer alles doornemen voor zaterdag. De 'grote dag', mijn eerste halve triathlon. We evalueren die laatste paar weken met veel zware trainingen en vertel met enige verbazing hoe goed ik die doorgekomen ben. Ik was goed moe maar niet over mijn grenzen gegaan. Ik herstelde snel en ben nog steeds fris en fit. Nu, in deze laatste week voor de wedstrijd mag ik lekker rustig aan doen (heerlijk!) met wat kleine trainingen tussendoor. Ik heb de afgelopen dagen zo goed gelopen en gefietst, alsof ik vleugels heb. Mijn lichaam reageert ontzettend goed op deze laatste trainingsopbouw, en neemt het als vanzelf over. En dat, dat maakt dat ik klaar ben voor deze wedstrijd.

En net als Henk liet zien, de aanhouder wint. Een motto dat ik vaak roep. En ook daadwerkelijk tot uitvoer heb gebracht. Ik ben begonnen met triathlon omdat ik zo'n lange afstand wilde doen. Mijn grens verleggen en mentaal groeien. Dat ik daarvoor deze weg moest afleggen had ik niet gedacht maar ben blij dat ik zaterdag kan racen. Ik heb er vertrouwen in, met niet meer dan een gezonde spanning. Maar ik realiseer me ook dat dit niet het einde is. Dit is het begin van nog veel mooie triathlon ervaringen. Iemand zei me vorige week 'geniet er maar van want het duurt veel te lang om het niet te doen'. En zo is het. Ik ga genieten.